Dobór wymiennika c.w.u.

Dodatkowym warunkiem dla zbiorników współpracujących z pompami ciepła to aby w przypadku zainstalowania grzałek elektrycznych były one umieszczone najniżej na wysokości 1/3 całkowitej wysokości zbiornika.
Ze względu na ograniczoną sprawność pomp ciepła dla temperatur zasilania >55oC maksymalna rozsądna temperatura c.w.u. jaką można osiągnąć za pomocą pompy ciepła to ok. 48oC. Ponieważ na co dzień mamy do dyspozycji c.w.u. o niższej temperaturze niż przy użyciu kotłów wysokotemperaturowych zbiornik powinien mieć odpowiednio większą objętość. Dla uzyskania 100l wody o temperaturze 38oC potrzebujemy odpowiednio 23l wody zimnej i 77l wody o temp. 48oC lub 45l wody zimnej i 55l wody o temp 65oC. Jak widąc z przykładu zbiornik c.w.u powinien być 40% większy. Nie należy zapominać o fakcie, że wymienniki przystosowane do współpracy z popami ciepła mają powiększone wężownice zajmujące objętość. Objętość „netto” 200l ogólnie dostępnego wymiennika będzie większa od wymiennika przystosowanego do współpracy z pompą ciepła. Podobne zasady dotyczą wymienników współpracujących z kolektorami słonecznymi.
Tzw. przegrzew wody celem zabezpieczenia przed rozwojem legionelli powinno się realizować za pomocą wbudowanych grzałek elektrycznych.
Należy pamiętać, że maksymalna "rozsądna" temperatura c.w.u. jaką można osiągnąć za pomocą pompy ciepła to ok. 52oC.
Tabela doboru zbiornika c.w.u.

^*) Dla Tzasilania=57°C/50°C, Twody=5°C/50°C

Dla pomp ciepła o mocy > 24kW zalecamy stosowanie zasobników bez wężownicy. Wymaga to zastosowania dodatkowego wymiennika płytowego i pompy obiegowej.

Jakość wody ma szczególne znaczenie w w tzw wysokotemperaturowych układach podgrzewu cwu gdzie na wymienniku temperatura wody znacznie przekracza typowe 55°C.W układach tego typu należy przestrzegać dolnych granic twardości wody. Podczas pracy sprężarki nalezy zapewnić ciągły przepływ przez wymiennik. Po podgrzaniu wody do temperatury ciepłej wody użytkowej (powyżej 50 °C) dochodzi do zachwiania równowagi wapniowo-węglanowej. Wolny wapień w wodzie łączy się z rozpuszczonym dwutlenkiem węgla, aby poprzez reakcję chemiczną wspólnie z nim "wyprodukować" kamień kotłowy osadzający się wewnątrz instalacji.
Wody o niższej twardości niż 90 mg CaCO3/dm3 działają korozjo-twórczo na przewody wodociągowe, natomiast z wód o twardości ponad 500 mg CaCO3/dm3 wytrącają się osady stopniowo zmniejszające przepustowość przewodów. Technologicznie najbardziej szkodliwy jest siarczan wapnia, gdyż z niego powstaje trudny do usuwania kamień kotłowy. Chlorek magnezu natomiast wywołuje korozję kotłów parowych. Jeżeli mamy zbyt twardą wodę, rzutuje to z reguły na wszystkie urządzenia, które mają z nią styczność.
Większość urządzeń jest przystosowanych do współpracy z wodą o twardości nie przekraczającej 15°dH. Użytkowanie urządzeń w wodzie o wyższej twardości niż zalecana przez producenta może znacznie skrócić ich żywotność. Bardzo ważna jest więc świadomość, jaką twardość ma używana przez nas woda. Przy wodzie twardej i bardzo twardej musimy przykładać dużo większą wagę do zabiegów konserwacyjnych.
Intensywność osadzania się kamienia zależy poza twardością głównie od temperatury wody, gwałtownie rośnie, gdy przekracza ona 65oC.